W centrum kontynentu Afrykańskiego, w tzw. strefie równikowej, leży kraj o nazwie Republika Środkowoafrykańska, lub Republika Centralnej Afryki, w skrócie RCA.W języku sango, którym posługuje się większość plemion zamieszkujących ten kraj, nazywa się Be Africa, czyli Serce Afryki.
Czym wyróżniał się ten kraj, że otrzymał tak piękną nazwę? Po pierwsze, bogactwem przyrody: od tętniącej życiem dżungli tropikalnej, rozciągającej się przez południową część kraju, aż po rozległe obszary sawanny – zachwyca swym pięknem.  I również jak większość obszarów Afryki, ziemia środkowoafrykańska kryje w sobie złoża różnorodnych bogactw naturalnych: od złota i diamentów, po ropę naftową…Po drugie, otwartością i życzliwością ludzi, choć tak ubogich, że w naszym rozumieniu nie posiadają nic.  To co my uważamy za śmiecie (zużyte reklamówki, puste butelki), są dla nich cennymi przedmiotami użytku codziennego.
Siostry Pasterzanki są obecne w Republice Środkowej Afryki od 2009 roku Są to pierwsze polskie siostry. Jest ich pięć. Siostry pracują na terenie Diecezji Bouar i tworzą  dwie wspólnoty: Ngaoundaye i Bouar.
W małej murzyńskiej wiosce Ngaundaye Siostry prowadzą szkołę dla około tysiąca sierot. Poziom edukacji w państwie obniża się z roku na rok, duży procent dzieci w ogóle nie jest posyłanych do szkoły. Wśród tych, które zaczynają naukę, znaczna część kończy ją na poziomie trzech lub czterech klas szkoły podstawowej. Nie umiejąc niestety dobrze pisać, ani czytać; co utrudnia im dalszy rozwój i nie mogą się stać nadzieją na lepsze jutro swojego kraju. Dlatego wspieranie w bardzo różnych formach szkolnictwa jest jednym z głównych wyzwań dla naszej pracy misyjnej.
Złe nawyki żywieniowe i w dużym stopniu ignorancja ze strony rodziców, to kolejny dramat - duży procent dzieci w wieku do pięciu lat jest niedożywionych i znaczna część z nich umiera z głodu. Stąd i tu również z troskliwą pomocą przychodzą nasze Siostry - dzieci niedożywione w Ngaunday objęte są stałą kontrolą i częściowym dożywianiem, jest ich ponad trzysta.
Na terenie tej misji jest także liczna grupa niewidomych: dzieci i osób starszych, którzy stracili wzrok na skutek ukąszenia przez specjalny gatunek muchy, żyjącej nad brzegiem przepływającej tam rzeki. Oni również otrzymują potrzebną im pomoc, by mogli dalej żyć.
Siostry uczestniczą także czynnie w życiu parafialnym prowadząc grupy dzieci „Aita Kwe”, Młodzież Franciszkańską, jak również pomagając w prowadzeniu katechezy, czy dbając o piękny i czysty wystrój Kościoła.
W Bouar Siostry prowadzą diecezjalną hurtownię leków, które rozprowadzane są do kilkudziesięciu przychodni i punktów medycznych a terenie diecezji. W Diecezjalnym Centrum Misyjnym św. Józefa, gdzie posługują siostry, każdy potrzebujący może się zatrzymać, przenocować. Na wioskach Siostry wspomagają w pracy duszpasterskiej Ojców Kapucynów. Prowadzą Legion Maryi, tancerki, czyli dziewczynki, które swoim tańcem ubogacają liturgię niedzielną.
Pod opieką sióstr jest także Diecezjalne Centrum Kulturalne św. Kizito. Powstało ono z myślą o tych dziewczętach, które chcą nauczyć się zawodu krawieckiego. W Afryce jest tak, że dziewczęta, podobnie jak sieroty, są postrzegani, jako niższa warstwa społeczna. Na edukację chłopca rodzice są w stanie łożyć, natomiast nie chcą inwestować w kształcenie córek. W tym kraju nawet 14-letnie dziewczynki są wydawane za mąż. W roku szkolnym 2014-15 przez Centrum przewinęło się około 45 dziewcząt, 23 w nich ukończyło rok szkolny.  W grupie tej połowa to analfabetki pomimo swych 14-26 lat. W naszym Centrum św. Kizito pierwszy rok to nauka szycia ręcznego, poznawanie podstawowych ściegów hafciarskich, a następnie nauka szycia na maszynie. Z prośbą o przyjęcie przychodzą osoby w różnym wieku, niejednokrotnie mamy z małymi dziećmi, sieroty. Wszystkich łączy jeden cel – zdobycie wykształcenia i wyuczenie zawodu.
W 2013 roku Siostry otworzyły się a kolejną działalność misyjną. Im bardziej poznaje się środowisko, tym wyraźniej można  dostrzec trudną sytuację dzieci a zwłaszcza sierot. Pewnego razu podeszła do sióstr jedna z dziewczynek prosząc o pomoc w opłaceniu szkoły. Potem inna, 12-letnia sierota przyznała się, że bardzo chciałaby się uczyć, ale jej opiekunów nie stać na opłacenie nauki. Tak powstała świetlica Amolenge ti Mama Marie” (,,Dzieci Maryi”). Za patronkę obrała sobie Matkę Dobrego Pasterza. Dzieci w Afryce chętnie się uczą, niektóre są bardzo zdolne. Trzy razy w tygodniu do świetlicy przychodzi 50 dzieci- otrzymują pomoc w nauce, posiłek i przestrzeń do dziecięcej zabawy.
Siostry Pasterzanki – polskie misjonarki - są świadome, ze Bóg wzywając je do udziału w posłudze misyjnej Kościoła, dał im możność stanowić cząstkę Jego zranionej Owczarni w Sercu Afryki. W kraju który doświadczał biedy, w każdym wymiarze życia społecznego i politycznego; a dziś tak bardzo mocno zranionym przez wojnę, która wciąż oddala prawdziwy pokój, zarówno ten, który stanowi o suwerenności państwa, jak i ten, który powinien zamieszkiwać w sercach ludzi, rodząc przebaczenie i pojednanie. Doświadczenie tych kilku zaledwie lat pracy misyjnej, ubogaciło je bardzo i otwarło oczy i serca na warunki życia wspólnot naszych Braci i Sióstr w wierze, tak różne od tych, jakie ma nasz Kościół w Polsce! Oczy Kościołów misyjnych są zwrócone w stronę  Kościoła polskiego, tak bogatego w powołania i w wiernych; by był również bogaty w miłosierdzie, względem Braci, którzy tak bardzo potrzebują pomocy!

Jeśli chcesz pomóż polskim siostrom poprzez modlitwę i dar serca

Zgromadzenie Służebnic Matki Dobrego Pasterza
Ul. Kościelna 9, 05-500 Piaseczno
49 1240 1109 1111 0010 2856 9951